Hello!

Hello, 

Hier ben ik nog eens terug na een paar maanden (zie ik ondertussen al...). 

Ik sta op de avond voor ik morgen terug halftijds het werk kan hervatten. Ben ik gelukkig? OOOOOOvergelukkig! Na 15 maanden terug aan de slag ... Ik kan eigenlijk heel moeilijk dit gevoel beschrijven. 

Dus ... het gaat heel goed met me. Met heel goed bedoel ik: mijn gewrichten doen nog elke dag, elke minuut pijn. 's Morgens sta ik nog altijd op als een wijveke van 90 jaar. De tintelingen in mijn voeten en tenen zijn er nog altijd. Na 5 patatjes schillen kan ik niet meer van de mijn in mijn vingers. 10 minuten na elkaar typen, dan gaan mijn vingers al terug in slaapmodus. Vapeurs en zweten ... mojong toch, ge wil het niet weten. Of toch wel, want ik kan dit niet meer wegsteken. Het zweet parelt van mijn gezicht en mijn haar is slekke nat. Voel ik me nog altijd een olifantje? Ja hoor! En zo kan ik nog wel een paar dingen opsommen hoor. Aan iedereen die me vraagt hoe het met me is? Heel goed! Maar dit blijft achter de façade hangen. 

MAAR ... ik voel me keigoed want ik heb alles aanvaard. Daar ging het de laatste maanden om. Aanvaarden dat die ongemakken er de komende jaren zullen zijn. Aanvaarden dat dit binnen een paar jaar voorbij is. Aanvaarden dat dit nu het leven en lijf is waarin je zit. 

Het was zoeken naar de nieuwe 'mij'. Zoeken hoe die nieuwe mij zoveel mogelijk kon meenemen van de oude 'Eva'. En dat heb ik gevonden. (Misschien daarom dat er heel veel concepten om deze blog staan. Teksten die van de ene tot de andere dag konden veranderen. En dat ik zolang wachtte om terug te schrijven.)

Ik heb mezelf leren zien en kennen als een vernieuwde versie van mezelf. Ik heb geleerd en aanvaard dat ik mijn oude leven niet zomaar kon opnemen. Ook daarvan zie ik een vernieuwende versie. 

Ik neem dingen terug op ... Een feestje geven. Dat is uren dansen, een glaasje (of 2 of meer) drinken, een kater hebben, keihard genieten. Terug aan het werk gaan. Naar een festival gaan en me daar rot amuseren. Alles lukt perfect ALS ik rekening hou met mijn lichaam, met mijn grenzen. Die heb ik gevonden en aanvaard. Allee, der zullen zeker nog momenten komen dat ik derover ga hoor. Mij kennende ... 

Ik ga ongetwijfeld nog slechte dagen hebben. Maar ... Ik haal zoveel energie uit het feit dat ik morgen terug kan starten! Terug tussen mijn geliefde collega's, terug tussen mijn prutskes! Mijn beste maatje naast me. Ik haal energie tussen mijn vrienden om me heen die toch altijd zeggen hoe goed ik eruit zie. (dankje want dit heeft er zeker voor gezorgd dat ik me ook echt terug aankijk in de spiegel) Ik haal energie uit mijn menage! Wat zou ik zonder hen doen! Zonder veel woorden ... love you ❤

Ik zoek nog altijd hoe ik de juiste beschrijving kan maken van 'genieten'. Hoe ik nu op de één of andere manier toch anders in het leven sta. Dat zal da chemobrein zijn die af en toe nog eens kop op steekt. (Collega's, sorry als ik eens iets vergeet of een compreseur voor een hogedrukspuit zie 🙊 maar 't komt allemaal terug hoor!) 

En jullie daar aan de andere kant ... merci dat jullie er waren, dat jullie er zijn. Ik kom hier wel nog eens terug binnen een paar weken. Heel zeker weten ...

💕