Hormoontherapie

Hello again na een tijdje!

Ondertussen is het al een tijd geleden dat ik nog eens in mijn pen kroop. Er staan heel wat teksten klaar maar die werden nooit gepubliceerd 😊. Geen tijd voor gehad, ofwel was mijn slecht gevoel al terug over, ofwel was ik op reis, .... Kortom, leven NA kanker is vooral heel veel momenten die alle energie opslorpen. Eigenlijk alles wat je doet ... En zo blijft er weinig tijd over om hier terug te komen. Ik schrijf eens een boek als ik veel tijd heb. 😀

Hoe gaat het met me? Goed! Want de voorbije maanden waren heel mooi. Ik werk terug halftijds. Ik kom terug tussen de mensen die me dierbaar zijn: mijn kleine prutstkes op school , mijn lieve collega's. Ik heb terug een 'normaal' leven. 

Goed! Want ik ga terug op reis! We maakten tijdens de kerstvakantie een prachtige reis naar Mexico met mijn menageke. (want de jongste zoon zat er 4 maand op stage) Onvergetelijke momenten meegemaakt. Herinneringen gemaakt voor het leven. 💗 

Goed! Want ik heb voor mezelf uitgemaakt elke dag van iets te genieten. Elke avond sta ik stil over wat me gelukkig maakte die dag. Hoe klein ook. Een knuffel van een kind, een bezoekje aan mijn ouders, een bezoekje van mijn keppe Oswald, een berichtje krijgen dat het eten lekker was, genieten aan zee met ons tweetjes, mooie gitaarmuziek op de achtergrond... En als ik niks heb die dag, dan zorg ik er nog voor 🍷🍷. 'Bewust' stil staan ... ja dat kan ik. 😀

MAAR ... dan is er die hormoontherapie. Dat verdomde pilletje dat ik moet nemen. De hel!! Na je behandeling die iedereen ‘ziet ‘ of weet .. operatie, chemo, bestraling is alles afgelopen. In de eerste plaats voor jezelf en zeker voor de buitenstaanders. Zelf kon ik niet inschatten wat de gevolgen zijn. 

Ondertussen zijn we anderhalf jaar bezig met hormoontherapie en sta in terug waar ik stond na de bestraling , aan het begin van de revalidatie. Mijn lichaam is helemaal op. De gevolgen van dat klotepilleke zijn enorm. Dit is een onderschatting die echt helemaal vergeten wordt . Ook door dokters wordt dit niet gezien of behandeld. 

Ik heb een lijf van 80 jaar. Iedere spier, gewricht in mijn lijf doet pijn. (Hoe het komt dat ik dan op reis kan gaan? Omdat ik dat zware ontstekingsremmers neem om me toch eens een paar dagen goed te voelen...) Mijn tempo gaat terug achteruit want mijn voeten doen altijd pijn. Mijn reflexen zijn niet ok. Mijn fijne motoriek trekt op de zak. Oorringen aan en uitdoen duurt een kwartier.

Elke dag is opnieuw wel ergens een grens waar je tegen loopt. Vroeger kon ik dit, nu kan dit niet meer. Vreselijk!

Vapeurs ... Mijn lijf staat constant in gloei. Nee, dat zijn geen vapeurs hoor. Die komen er om de 10 minuten, dag en nacht. Dus, diegene die zeggen dat ze dat ook hebben ... Doe mij maar eens na! 😂

Ja dat smal lijf dat ik had ... Ik was het al kwijt na de chemo, had gedacht dat het ging terug komen maar nee hoor ... Integendeel. Ik kan mezelf niet meer bekijken in de spiegel. Kan ik dit aanvaarden? Nee. 

Mijn gemoedstoestand gaat ook achteruit met die pil. Ik heb van mijn leven slechte en depressieve gedachten gehad. Dit in combinatie met je eigen lijf niet meer aanvaarden en elke dag pijn hebben, maakt het het natuurlijk niet beter op . Omdat ik mezelf aan het verliezen was, ben ik 3 weken geleden gestopt met die pil. Morgen ga ik op controle en weet ik dat ik er terug zal moeten aan beginnen. Ik voelde merkbaar een verschil de laatste week.Afwachten wat morgen geeft ...

Leven na kanker ... amai mijn voeten! Maar dan denk ik ook altijd ... wa zit ge nu te peizen, ge loopt hier wel nog rond hé. (Dat kan je dus niet meer zien als je die pil neemt en dat vertik ik. Ik ben altijd positief ingesteld en wil dit ook blijven. Dus wordt vervolgd ...)

Eva 💕