Update

Oei, ik verschiet ervan dat het al zo lang geleden is dat ik hier nog eens was. Een goed teken zou ik zeggen want ofwel heb ik heel weinig tijd gehad ofwel blijft alles zowat hetzelfde betreffende het verdere verloop. Het is een combinatie van beide. 

Ik zal eerst beginnen met hoe het met me gaat. Goed! Of hoe ik het altijd liever verwoord ... het gaat elke dag wat beter en we nemen dag per dag. Dat 'beter gaan', dat is eigenlijk vooral aanvaarden dat ik nog wel even met die ongemakken zit (vandaag nog gehoord dat ik die medicatie toch 5 jaar moet volhouden, en dan pas een andere lichtere krijg voor nog eens vijf jaar 😕). Ik zei daarnet tegen mezelf: 'kom op, nog 4,5 jaar'. Als de mensen dan toch willen weten hoe ik me voel, dan kan ik het niet beter beschrijven dan zo: ik ben in 1 jaar tijd, 10 à 15 jaar verouderd. 

Dat is merkbaar in heel kleine dingen. Bijvoorbeeld: ik zit in gezelschap en mijn telefoon gaat. Ik neem op, sta recht en wil weggaan. Dat gaat normaal heel snel, nu is dat rechtstaan en van 'oei, piep, kraak, ai, ... Mijn koppie zegt dan: lopen! Het lichaam wilt niet mee. 

De ene dag hou ik meer water op dan anders (ook door de medicatie) waardoor ik me soms voel als een michelin mannetje. Je hoort me dus al afkomen ... de kilo's willen er niet af. Ik blijf bewegen, elke dag ... om gewoon niet nog meer aan te komen. Met momenten is dit heel frustrerend. Ik vermijd dus zoveel mogelijk grote spiegels. Ik ben trouwens mijn wimpers voor de derde keer aan t verliezen. 

Eigenlijk best wel heel dubbel als je nadenkt over het feit dat je medicatie neemt om niet ziek te worden, maar dat die medicatie je aan de andere kant zo laat afzien. Ik kan dat kleine pilletje soms aan den andere kant van den hof schieten zulle. Dat ze daar maar eens verder onderzoek naar doen. 

Aan de andere kant heb ik ook wel blije momentjes. Blij dat ik wel eens iets kan onthouden of nog weet dat anderen niet weten. 😀 Kleine gelukjes.