Aanvaardingsproces

Eerst zit je in je behandeling waar je alles gewoon op je laat afkomen, omdat het gewoon zo moet. Een andere keuze heb je niet. Dan start je aan je genezingsproces. Waarvan ik dacht : 'och, 3 maanden keihard werken aan mezelf en ik ben weer de sprinkhaan van voordien, want ja ... ik was sterk ervoor dus het zal ook wel sneller gaan bij mij.' (vergelijkbaar met een heel lange griep die je moet uitzieken, dan een paar dagen bekomen en dan is alles terug koek en ei) Niet dus! Dat proces zal langer duren dan ik me ooit kon inbeelden. 

Ik ben begin deze week naar Griet geweest en kreeg daar toch wat pijnlijke boodschappen. Eerst en vooral: alles ok met de bloedwaarden. Dus dat is top. Mijn frustraties, bekommernissen betreffende mijn handen en voeten en gewrichten ... tja. Waarschijnlijk hadden ze dit ook wel gezegd voor ik aan het traject begon. Maar heb ik het dan niet gehoord, of toch niet willen horen. Die neuropathie, dat zal waarschijnlijk blijvend zijn, de pijn in de gewrichten zal ik moeten volhouden tot het einde van de medicatie. (zeker 5 jaar) Ik moet zeggen ... dit zijn hamerslagen die binnenkomen! Dat is een dagje van je melk zijn ... Omdat dit het zoveelste is dat je terug moet verwerken in je koppie. Maar gelukkig was er die dag reva en kon ik mijn zinnen verzetten, het van me afsporten en plezier maken met een groep mensen die elkaar begrijpt. 

Fingers crossed voor de nieuwe vitamines die ik neem. 😊 Ondertussen revalideren we verder. Gaat je lijf en je geheugen erop vooruit? Zeker! Gaat dat aan 120 per uur zoals ik verwacht had? Totaaaaaal niet! Mijne zware voet werkt hier niet zulle! 't Gaat aan 50 per uur. 

Dat geeft voor alles gevolgen: voor hoe ik me voel met momenten, hoe vermoeid ik ben, hoe ik mezelf verder afbeul met sporten en bewegen, hoe het nu verder moet in de toekomst, ...

Maar goed, we focussen ons verder op wat ik wel al beter kan. En dat is al heel wat. Dus we doen verder en zorgen ook dat dit alles een plaats krijgt in mijn bovenkamer. Je hoort overal: 'er is een eva voor en en eva na de kanker.' Dit is het aanvaardingsproces. Met je hoofd sta je nog volledige bij de eerste eva. Je lijf bengelt daar ergens tussen ... 

Paar maanden geleden begon ik aan mijn berg. Ik dacht dat het de Mont Ventoux ging zijn. Ewel , 'k moet zeggen dat het toch de Mount Everest geworden is hoor! 

💕