Neuropathie

Mijn geklaag over mijn  handen en voeten, dat is neuropathie. 

Mijn laatste reeks chemo werd vroeger gestopt. (8 sessies taxol in plaats van 12) Dit, om te voorkomen dat er blijvende letsels zijn. Ik was toen vooral bezig met mijn nagels. Echter is dit niet alleen voor je nagels maar ook voor de beschadiging van de zenuwen van handen en voeten. Is dit blijvend? Hoogstwaarschijnlijk wel. Door inname van de nodige vitamines kan het wel verbeteren. Maar garantie op een volledig herstel is er niet. 

Ik vind het moeilijk om het gevoel te beschrijven. De ene keer kan dit een brandend gevoel zijn. Bij de eerste stappen 's morgens voel ik mij gelijk een fakir die op een naaldenbed loopt. (of hoe noem je zo iemand 😀) Aan je voeten kan ik ook vaak het gevoel hebben: precies of mijn kous zit dubbel in mijn schoen. Of ze gaan in slaapmodus. Of ken je dat gevoel als je teveel gesport hebt in je kuiten? Het zuur zeggen ze dan hé. Dat gevoel heb ik ook heel vaak in mijn voeten. (vaak na een inspanning zoals bijvoorbeeld: de trap op gaan, op mijn tenen staan)

In mijn handen heb ik altijd een slapend gevoel. Met momenten kan dit echt heel veel pijn doen. Bijvoorbeeld als ik te lang op mijn  gsm bezig ben, als ik te lang schrijf, als ik mijn zesde patat aan het schillen ben, als ik te lang stil zit, ... Ik merk dat mijn fijne motoriek nog niet ok is. 

Grootste ergernis voor mij is, het gevoel dat ik mijn evenwicht ga verliezen. Voor een te hoge trap heb ik een leuning nodig, ook de gewone trap in het donker afdalen gaat moeilijk. Als ik dan naar beneden kijk, dan heb ik het gevoel dat ik ga vallen.  Tijdens de reva wordt daar serieus op geoefend. Daarnaast is ook mijn gevoel voor diepte wat weg. Doe daar nog eens mijn gewrichten bij ... normaal dat ik me dan 80 jaar voel hé. 😂

Dus ... waar ik elke dag opnieuw aan denk nu? Die chemo moet er zijn maar mannekes, wat een vergif moet dit toch zijn. Ik kan hier nog zeker 10 dingen opsommen die kapot gemaakt werden in mijn lichaam. 

Ik had al gezegd dat ik een heel andere huid heb hé. (dat ik bijna niet meer bruin in de zon, .. en niet alleen door mijn zonnecrème) Wel, vorige week heb ik nog iets anders ontdekt. Vroeger mochten ze mijn 100 prikjes na elkaar geven, ik vond dit totaal niet erg. Ik kreeg een prik voor bloedafname en amai zeg!!! Dat deed ongelofelijk veel pijn. Nog nooit meegemaakt! Zelfs mijn huid heeft afgezien van de chemo. 

Blijven bewegen is de boodschap!