Kappersbezoek

Nog voor ik het verdict kreeg, schreeuwde ik van de daken dat haarverlies het minste van mijn zorgen was. Dat is zo gebleven ... tot je aan de chemo start. Dit is toch één van mijn meest emotionele momenten geworden. Naast de borstoperatie, waarvan ik ook op voorhand zei dat ik dit eigenlijk totaal niet erg ging vinden. Niet dus...

Het draaide sinds het begin van de chemotherapie in mijn koppie. Dat is ook nog het enige zekere wat je weet in deze therapie en dat je toch een kleien beetje kan 'plannen'. Eerst was er nog het idee van de oudste zoon om dit samen te doen.  Hoe kan je dat nu romantisch en fijn maken. Ik vind dit zelf (sorry voor de uitdrukking) de grootste bullshit dat er is. Sorry, ik denk dat dit een beeld is dat op je netvlies gebrand is. Doet me zelfs denken aan die oorlogsfilms. Ik wou dit dus mijn menage absoluut niet aandoen.  Zelfs de vriendinnen wil ik dit niet aandoen. (hoe goed ze het ook bedoelde... 😘) Ik was dus al snel tot het besluit gekomen dat ik dit alleen ging doen. 

En dan begon het inplannen. Daar lag ik toch vaak eens van wakker. Ten eerste om het op het juiste moment in te plannen. Dat vooral omdat mijn jongste in de examens zit, thuis leert en niet op kot en dus zo weinig mogelijk afleiding mag hebben.  Ik wou ook graag alleen thuis zijn die dag want voelde de emobui al een paar dagen hangen. De afspraak stond al vast om dinsdag 14 juni, zelfde dag van de tweede chemo. Zondag had ik het er nog over gehad met Alexander. Toch nog ergens een twijfel van 'gaat het niet te vroeg zijn'. De dag nadien was het al van dat. 

Hoe voel je het? Als je met je handen door je haar gaat de eerste dagen na chemo 1, komt er wel eens een haartje mee. Heel weinig. Dat bleef ook lang zo. De dag voor chemo 2 had ik een heel raar gevoel aan mijn hoofd en mijn haar. Het gevoel van je hoofd kan je vergelijken met 'kiekevlees-armen'. Je voelt ieder haartje op je armen recht staan ... maar dan op je hoofd. Of ken je ook dat gevoel: als je haar vettig is en je legt het dan tegen den draai in, dan kan je dat ook voelen hé? Het voelde ook heel dun aan. Precies of der staat maar de helft meer op.

De volgende morgen (die van chemo 2) heb ik 's morgens mijn haar gewassen. En het deed echt pijn. Ik zag al meteen dat er meer haar in het bad lag .. om  nog maar te zwijgen wat er aan de handdoek hing. Mijn haar was ook heel droog, droog gewoon van de handdoek er nog maar op te leggen. Dan ga je er door met de kam en weet je ... owla , we gaan ons haar toch wat voorzichtiger kammen. Ideale timing dus voor de afspraak 's avonds bij mijn kapster. Ohja, nog een interessant weetje voor de lotgenoten: gel heb je die laatste 2 dagen niet nodig. Uw haar blijft gewoon recht staan of toch voornamelijk naar de kant die jij het niet wilt. Heel vreemd. 

Na een namiddag vol emotie (dus nogal veel gejank) ging ik naar de kapster. Ik verwittigde hen al op voorhand dat ik heel emotioneel was en er dus zo snel mogelijk van af wou zijn. Veronique en Steffi hebben dat super gedaan! Echt zoveel bewondering voor jullie, want je moet het toch maar doen hé! 💗Na de tondeuze-beurt werden de stoppels zelfs nog gewassen en gedroogd. 😁 

Na nog wat maquillage en verzorgingstips ging ik huiswaarts, wachtend op de menage. Het moment dat je je Sinead kopje (zoals Alexander het zo mooi zei) moet laten zien, is lastig. Maar hun antwoorden maakten veel goed. Ze hadden het zelfs veel erger verwacht. Ook met mama en papa gefacetimed. Dat je meest dierbaren dit moeten ondergaan maakt het voor mij op zo een momenten het moeilijkst. Da's liefde zeker... 💕

Nu laat ik alles op me afkomen en zien we wel. Ik voel me best tiptop. Alleen wat last van maagzuur maar daar nemen we dan ook wel een pilletje voor. 

En ja hoor, ik blijf die hippe mama! 💋