1 september

1 september ... het is een dag met een lach en een traan geworden voor mij. Een heel dubbel gevoel...

Ik was blij dat ik er van 's morgens bij kon zijn. Het jaarthema dit jaar is: 'Dol op de wereldbol'. Alle kinderen die toekwamen op school kregen een ticket. Met dit ticket kunnen ze een heel jaar op reis. Ze konden zelf kiezen en hun ticket kreeg een plaats op de wereldkaart. Ik was superblij dat ik Evy wat kon helpen. Dat we soms eens moesten denken waar sommige langen lagen, namen we er met een binnenpretje bij. 

Tijdens het openingswoordje kreeg ik het moeilijk. De tranen waren er zulle. Want dan sta je daar toch wel eventjes in je binnenste te vloeken. Het schouderklopje en de praatjes achteraf met de mama's deden me goed. Om nog maar te zwijgen van de bloemen toen ik thuis kwam. 🌹

Op de één of andere manier zijn dit wel momenten waar ik enorm veel energie en kracht uithaal om niet op te geven en verder te doen. Om mij terug te smijten en der tegenaan te gaan. 

Dan ben ik zoals andere ouders misschien wel eens doen om een 1 september, met vriendinnen op draai geweest. Terrasjes gedaan, lekker gaan eten, beetje geshopt (ondertussen al maatje 46 van broek zeg! 🙈), veel gelachen, ... Maar plots was het er ... de platte batterij. Het is dus zoals de dokter me zei. Mijn lichaam zal meer en meer vermoeid geraken en de pijn zal toenemen. Je kan mijn lichaam vergelijken met een ballon die leegloopt. En die nagels? Ik begin te geloven dat het maar 9 keer zal lukken in plaats van 12 keer. Maar goed ... dag per dag. 

Ik wens mijn collega's dichtbij en veraf een schitterend schooljaar toe! Geef maar sjette mannekes. Zorg goed voor elkaar, zie de kindjes graag en maak maar veel leute!

💕