De stop-knop

Toen ze me vorige week zei dat het er misschien maar 9 gingen worden, had ik nog zoiets van ... 'oh, ik ga der wel 12 kunnen hoor'. Nu hoop ik alleen maar dat het er 9 worden! In een paar dagen tijd heeft mijn lichaam op de 'stop' knop geduwd. De batterij is volledig plat. Alle kwaaltjes nemen alleen maar toe dus veel pijn in de nagels, iets vastnemen lukt niet, ik voel al mijn spieren in mijn lijf en het vocht hoopt zich verder op. Help, waar zijn mijn enkels naar toe? 

Ik ga dus de komende dagen 'echt' naar mijn lichaam luisteren. Alhoewel het vanzelfsprekend zal zijn hoor! Alles wat ik doe, vraagt een inspanning. De vaatwas uithalen, de tafel zetten, mij aankleden, ... Het is iedere keer opnieuw die batterij voelen platvallen in een paar minuten tijd. Heel confronterend hoor! De vermoeidheid neemt terug de leiding van het lichaam. Op mijn bucketlist staat de bedevaart naar Halle. Aan mijn tempo nu doe ik er 4 jaar over 😂.

Maar ik heb wel een fantastische voorbije week achter de rug! Etentjes met mijn dierbaarsten, feestje van ons tanteke, barbecue met de familie, ... Der staat nog heel wat gepland in de agenda maar ik vrees dat er daar wel dingen van zullen wegvallen. We zien wel. Eigenlijk haal ik enorm veel energie uit al die dingen. Op die momenten vergeet je ook de pijn en ongemakken. 

Iedereen vindt het heel tof dat ik overal bij ben. Maar het is zoals Alexander zo mooi kon verwoorden: ze ziet er goed uit, gaat overal naartoe en is overal bij maar hoe ze zich precies voelt, kan je niet zien. Mensen denken heel vaak dat chemo alleen maar als neveneffect heeft: overgeven en perdeziek in uw bed liggen. (wij dachten dat eerlijk gezegd ook hoor) Ik heb die entourage wel nodig ... is een deel van de verwerking, de energie. We zien wel wat de komende weken worden en horen morgen meer in het ziekenhuis. 

💕