Chemo 1/4

Hello! Toch even laten weten hoe ik het gesteld heb hé vandaag. 

Ewel, ... goed eigenlijk! 7u.30 was ik paraat in het ziekenhuis. Ik kreeg eerst een poortje. Dit gebeurde onder plaatselijke verdoving. Met momenten wel een beetje creepy maar viel al bij al wel goed mee. Ik moest aangeven of ik pijn voelde en dan gingen ze wat bij verdoven. Pijn heb ik niet echt gehad, of toch niet de pijn die ik dacht. Eerder zo een vreemd knagend gevoel ... pijn dus volgens de mensen rondom mij daar. Maar uiteindelijk ging dit wel snel. Mijn focus lag vooral op 'ontspannen'. Van het moment dat ik op die hoge tafel moest gaan liggen, voelde ik dat ik gespannen was en dus toch wel stress had. Want ik heb wel 100 keer mijn lichaam moeten 'ontspannen'. Ja die hoge tafel ... ik zei: der kan daar toch geen enkel oud vrouwke van 90 jaar opkruipen!' De toon was meteen gezet. 😊

Na een uurtje was ik terug op de kamer en dan begon de therapie. Ik ga ze hier nu niet helemaal uit de doeken doen (dat hou ik voor een andere keer). Ik heb 3 keer de uitleg gehoord!! En maar goed ook hoor want amai ... wat komt er allemaal op je af zeg! Ze vertellen je welke medicatie je krijgt, hoe je ze krijgt, hoelang je ze krijgt, wat de werking ervan is, wat de nevenwerkingen zijn, wat je kan doen om die nevenwerkingen te lijf te gaan, waarop je moet letten de komende weken, alle medicatie die je kan en moet nemen, ... De tweede dame die langskwam was de hoofdverpleegster van de dagkliniek. Ik had een schriftje meegenomen als voorzorg, om toch maar een paar dingen te noteren. Het werd een half schrift. 😏 'Ge zijt een echte directrice hé' zei ze me. Dit is een heel grote geruststelling voor mij. Want ge moet echt op 1000 dingen letten heb ik het gevoel. Maar beter goed voorbereid dan toch met teveel ongemakken zitten. (Ja, da's ook typisch aan dedie van 't onderwijs zeker?) 

Ik ga het hier nu niet allemaal vertellen of ik kan komende weken niks meer zeggen. Belangrijkste nu is dat alles ok is. Voor de pijn aan de poort neem ik pijnstillers dus dat is ook in orde en voor de hulp thuis is er natuurlijk mijne Sebastien. Ben ik nu moe? Nee, alhoewel ik deze namiddag lag te snurken in de zetel (maar dat zal toch wel wat van de spanning geweest zijn denk ik). 

Ik wil ook nog eens dat topteam van het ziekenhuis bedanken zulle! Want wat een toppers zijn dat! Zowel de verpleegsters van de dagkliniek, de chirurg en die 2 mensen naast haar (wat een superlieve anesthesist (allee, dat denk ik toch), de dames die met de bedden door de gangen rollen, de 2 dames in de ruimte voor de operatie (dingske van Jurgen ... sorry Charlotte, je zal dit een tijdje mogen horen denk ik), verpleegster Corinna, ...  Allemaal mensen die met een lachje, een kluchtje, een babbel, een bemoedigend woord, op de juiste manier (niet de melige dus...), ervoor gezorgd hebben dat ik vol goede moed aan dit stukje reis begonnen ben. Bedankt!

💕