Het traject

Vandaag moest ik op controle naar dokter Hoste om de wonde eens te controleren. Omdat we wisten dat de kans erin zat dat ik pas na 2 weken uitslag ging krijgen voor mijn verdere verloop, ging ik alleen op consultatie. We weten ondertussen al dat je toch altijd langer moet wachten dan voorzien dus hadden we ons daar al volledig in gesteld. Alexander had gisterenavond nog gevraagd of hij toch niet mee moest gaan, waarop ik volmondig zei van niet want dat ze toch maar eens gingen kijken naar mijn borst en oksel of alles ok was. 

Niet dus ... want het eerste wat Griet zei was: 'ben je alleen?' Toen was er al iets van: 'tiens, tiens, zouden ze al iets weten maar ook direct van .. wij zijn een koppel van 'als we het alleen kunnen doen we het alleen'. Snap je? Degenen die me/ons kennen snappen het volledig! 

Het onderzoek van Amerika was dus niet nodig want ze hebben in 6 klieren kankercellen gevonden waardoor ze dus meteen besloten de lange weg te nemen. Ik moet zeggen dat ik niet alle uitleg meer gehoord heb want hoe je je ook voorbereid op dit nieuws dit is toch een klets in je gezicht en bent toch even van je melk. Zo een momentje van 'snakken naar adem'.  Isabel kwam me halen aan het ziekenhuis en wist meteen dat het iet klopte. Haar weinige woorden hadden voor mij een grote betekenis. 

Morgen hebben we afspraak met de oncoloog en weten we meer. Ik zie het ondertussen terug helemaal zitten en ben al volop sjaaltjes aan t zoeken op internet. 😊

💕