Gemis van de stadsklas, school ...

Heb ik jullie al verteld dat ik vrijdag genoten heb van een date met een paar collega's/vrienden? Dat was next level genieten. Dat team is vandaag vertrokken op stadsklas. Vrijdag riep ik het nog van de daken dat ik wel een dag of 2 ging meegaan maar de dag nadien kwam het besef dat dit niet zo een goed idee was. Deze morgen ben ik hen wel gaan uitzwaaien aan het station. Ik wist niet of het me ging lukken maar eenmaal buiten op mijn terras wist ik dat het een goed moment ging zijn, dus gaan met die banaan. Het terug zien van de kinderen, de knuffels van kinderen, de ouders , de collega's vond ik geweldig. Deze morgen was dat een energiebooster x 1000. Die woordjes van die kinderen 'oh, juf Eva' ... man, dat deed goed. De knuffel en woorden van Jens raakten me tot in mijn kleinste teen... (en ja, wat was ik toen sterk) Ik heb me net een roseetje genomen en denk nu aan wat ze daar aan het doen zijn in Brussel ... laat ons zeggen dat ik niet meer zo sterk ben als deze morgen. Stadsklas (Brussel) is altijd mijn kindje geweest op school. 15 jaar geleden deed ik dat de eerste keer. (mijn oudste zoon zat toen bij mij in klas) Jens heeft dat 5 jaar geleden schitterend overgenomen! Maar hij weet ook dat dit nog altijd mijn kindje is 😊 en weet ook dat ik het nu verschrikkelijk mis. En die avonden .. (voor de ouders die meelezen...sorry, we zorgen heeeeel goed voor jullie kinderen, maar echt ... supergoed, het zijn ons eigen kindjes die dagen ... maar eenmaal ze allemaal slapen hebben we toch ook wel een heel fijne avond. Ik mis echt het 'gezorg' voor door mijn kindjes.) Maar maatjes daar in Brussel, binnen 2 jaar ga ik mijn schade inhalen hoor! Collega's zijn ook mensen die echte vrienden geworden want die ziet ge soms meer dan je echte vrienden. Ik was de hele dag heel sterk, maar die emoties kunnen van het ene op het andere moment omslaan. Raar hoor.. en vooral, ik had dat vroeger ook wel, maar nu kan ik die niet wegslikken. Nu niet meer. Kanker doet iets met een mens...

Anders wel alles ok met me. Ik heb deze morgen wel gebeld naar het ziekenhuis want heb veel pijn in mijn arm. De pijn kan je vergelijken met een spier die precies ingekort is. Een spier die van mijn onderarm naar oksel gaat en korter geworden is, dus pijn als ik mijn arm wil uitstrekken. Door het douchen zijn de steristrips helemaal losgekomen dus ik weet ook niet of dit goed is. Dit wordt dus verder opgevolgd. 

Wat het lastigst is voor mij is het aanpassen aan 'rustig zijn', 'kalm houden'. Misschien heb ik me in het begin te sterk gevoeld en teveel gedaan ... Dus ja, zoiets leren is iets zoeken om me in de zetel bezig te houden. Ik ben vandaag beginnen haken. (gelijk de oude wijvekes 😂, gelukkig is het nu weer mode van die dingen!) Ik doe ook elke dag mijn wandeling want moet in beweging blijven van de dokters. (dat is ook zoiets typisch oude menskes(sorry mama)) De eerste dagen dat ik dit deed, ging ik me wegsteken achter een boom als ik iemand tegenkwam. Nu niet meer .. en dit dankzij deze blog wel hoor. En het feit dat ik open was over mijn situatie. Als iemand me tijdens de werkuren ziet, moet ik er niet mee inzitten dat ze gaan roddelen en denken van 'wat loopt die in de suprabazar te doen'. Ahja, ze weten het ondertussen wel allemaal zeker. 

Deze morgen vond ik ook nog een heel leuke verrassing in de brievenbus. Katia is iemand die ik eigenlijk niet ken. (of via sociale media) Ze zet zich al jaren in  voor 'kom op tegen kanker'. Zolang ik niet naar de flamingo kan gaan, brengt ze die bij mij. Bedankt Katia!