Dan voel je iets ...

 Zondagmorgen 20 maart

Omdat het in de familie zit en ik al regelmatig een mammografie heb gehad, weet ik dat ik af en toe eens mijn borsten zelf moet 'voelen'. Van mij voelt dat altijd aan als een maanlandschap. Maar goed, zo een 3 keer per jaar doe ik dit. Onder de douche of voor de spiegel of gewoon in bed voor het opstaan. Zondagmorgen had ik zo wat jeuk aan mijn oksel en dacht ik, 't is het moment om nog eens te voelen. 

Het moment dat je in dat maanlandschap toch iets harder voelt is effe van ... hu?,was dat er vorige keer ook al? En dan blijf je voelen en nog eens voelen tot de twijfel toeslaat en je je vragen begint te stellen. Ik ben opgestaan, gekeken in de spiegel en gedurende die hele zondag wel honderd keer gevoeld. Ergens in de hoop dat je dit harde bolletje niet meer zal voelen. In uw hoofd is het precies een pingpongspelletje. 'Maar nee dat is niks, dat is onderdeel van dat maanlandschap.' 'Zou het dan toch iets anders zijn?'

Pas 's avonds heb ik het Alexander verteld. Ik liet hem ook eens voelen (want ik denk dat een man beter mijn borsten kent dan ikzelf 😊) en hij zei toch ook meteen dat dit wel heel raar was. Ondertussen had ik die dag wel al online een afspraak vastgelegd bij mijn lieve huisarts Lien. 

Dinsdag mocht ik naar Lien. Ik zag meteen dat ze zich toch wat zorgen maakte want de afspraak die ze maakte voor de echo was eentje met spoed. 

De dokter die de echo deed, stelde voor om morgen terug te komen voor een punctie bij zijn collega omdat zij daar toch meer in gespecialiseerd was. Na een telefoontje 's avonds van Lien was ik toch ergens gerust gesteld want ik kreeg Bi-rad 4. Een score die je krijgt als er iets vastgesteld is. 4 is 'iets' maar zeker nog niet om zorgen over te maken. 

De vrijdagmorgen had ik een mammografie, een echo en een paar puncties. 4 keer met die naald in je borst en vocht uit je lymfeklieren trekken en het feit dat daar al een verpleegster bijstaat en haar kaartje geeft ... dan weet je al ergens ... dit komt niet goed. Die dagen tot je resultaat hebt zijn de lastigste uit mijn leven denk ik. Ik verwachtte dinsdagavond een telefoontje van dokter Lien. 

Dinsdagmorgen stond er mijn jaarlijkse controle bij de gynaecologe op de planning. De verpleegster die er bij was vrijdag, was er ook en toen wist ik al meteen ... dit ziet er niet goed uit. 

'Dag Eva, zet u. Alles goed met je?' 'Ik weet het niet. Heb deze week onderzoeken gehad maar nog geen resultaten.' 'Ik heb ze wel al en ik moet je jammer genoeg slecht nieuws geven.' En dan is het een paar seconden zwart, je moet naar adem snakken, wil je je tranen inslikken (want ja je wil sterk zijn hé), krijg je er geen woorden uit en denk je meteen aan je mama. Daarna hoor je eigenlijk alleen maar flarden, voel je hoe bezorgd ze wel zijn maar denk je maar aan 1 ding: ik wil naar huis en met Alexander zijn. 

Hoe we dit de eerste dag verwerkt hebben? Na een potje samen te wenen zijn we naar zee vertrokken naar ons appartement. We zijn met ons tweetjes heel lekker gaan eten en hebben gepraat en gelachen. 

💕