Het wachten

Van zodra je de diagnose gekregen hebt, starten de onderzoeken. 

Vraag mij niet welke scans ik allemaal gehad heb want ik onthou de namen niet. Maar het waren er toch een paar. 

Zo was er eentje waar ze een vloeistof in spuiten. Je krijgt een warm gevoel, een rare smaak in je mond en zal het gevoel hebben dat je moet plassen. Ja hallo zeg! Bij dat laatste heb ik mijn blaas nog nooit zo opgespannen want ik dacht echt dat ik in mijn broek geplast had. Niet dus. Op dit moment moest ik aan mijn lieve collega denken want daar maken we wel vaak eens een grapje over. 

Vrijdag 1 april hadden we een afspraak in het ziekenhuis. We dachten daar meteen alles te weten maar niets was minder waar. 

Het belangrijkste nieuws was dat er geen uitzaaiingen zijn. Dus een dikke, vette 'oef'! Minder goed nieuws was dat we nog een week moesten wachten op verdere resultaten. Pas vrijdag 6 april weten ze welk soort tumor ik heb. 

Dit kan 2 kanten uit. Hormonale tumor en eentje met het eiwit. Indien het de hormonale is dan is er kans dat het de korte weg wordt. Operatie en bestraling. Indien die met het eiwit dan wordt het zeker het lange traject. 

Vrijdag 6 april kreeg ik om 21u.30 een goed telefoontje ... het is de hormonale tumor. Dus 50/50 kans dat het het korte traject wordt maar ... woensdag heb ik nog een petscan (omdat ze ook iets zien in de schildklieren) en zal pas vrijdag 15 april weten hoe alles zijn gang zal gaan. 

Dokter Hoste gaf me toch dat sprankeltje hoop dat er kans is dat het de korte weg is. 🙏 Kan alleen maar beter worden want ik ben in het kopje al voorbereid op de lange. ( met kletsebolle en sjaaltjes, voor elke dag een ander)

💕