Hoe vertel je zoiets ...

 Tja ... hoe vertel je zoiets ...

Mijn bestie was de eerste die er iets van wist. Ik vroeg haar nog op school: 'voel jij deze avond ook eens aan je borsten/tepels of die verschillend voelen?'. Och arme Evy, die natuurlijk 2 gelijke tepels voelde. Zij zat er dus meteen midden in. Maar we zien er het mooie van ... onze vriendschap. 

Dit is iets wat je eerst met 2 moet verwerken, mijn man en ikzelf. We zijn een heel sterk team waar plezier, lachen, praten en goed gevoel vooraan staan. Huilen samen deden we nog niet, tot nu. Dit is een WE verhaal die we samen doorstaan.

Na de eerste schok komt al snel de gedachte ... hoe gaan we dat hier vertellen aan onze dierbaren. De eerste aan wie je dit wil vertellen zijn natuurlijke onze kinderen. We hebben een zoon van 20, Sebastien (studeert nog in Gent), een zoon van 24, Tibo (woont al samen met zijn vriendin en is net een eigen zaak begonnen) en een superlieve schoondochter, Maxime. (Ime voor ons)

Omdat Sebastien op studiereis was naar Denemarken en pas vrijdag terug was wilden we wachten tot vrijdagavond om het te vertellen. De schok kwam ietske later bij hen. Ik denk dat ze dit toch even een plaats moesten geven. Zo eerst van ... hu, dat kan niet, wat is dat nu ... tot de dagen erna dat je als mama wel ziet dat ze met iets zitten. De broers gingen de zaterdag samen op stap en lieten me weten dat ze goed voor mij gaan zorgen. Ja jongens, ik had wel niks anders verwacht hoor! ❤

Voordien had ik wel al 2 mensen gesproken. Mijn broer, omdat hij de zaterdag met zijn gezin op reis vertrok en ik wou hem dit zeker niet vertellen aan de telefoon en mijn coördinerend directeur, omdat ik meteen alles wou beginnen regelen voor mijn schooltje. 

De zaterdagvoormiddag brachten we onze ouders op de hoogte. Dit laten weten aan mijn ouders was het zwaarste moment ooit! Ik besef heel goed, dat als er iets met kind is, dit het ergste is wat er kan gebeuren ... ook al ben je (bijna) 50 jaar. 

In de vooravond had ik mijn team samengeroepen op school. Ik voelde me beresterk tot ik in de auto naar school reed. Ook alle ouders van de school heb ik meteen een mail gestuurd en op de hoogte gebracht. 

Ik heb van het begin gezegd dat ik dit niet geheim ging houden en dat iedereen het moest, mocht weten. Anders gaat de geruchtenmolen vollen bak zijn gang en wou dit vermijden. Liever dat ze het van mij weten dan van horen zeggen. Je kan trouwens niet blijven zeggen dat je met de griep of een angina zit hé. 😀

De reacties had ik wel niet verwacht moet ik eerlijk toe geven. Ik heb het zelf nog nooit meegemaakt dat iemand zo dicht de boodschap gaf dat hij/zij kanker had. Nu snap ik het wel. Dit is niet alleen voor ons een donderslag bij heldere hemel maar voor de mensen rondom jou ook. 

Mijn lieve buurvrouw zei me gisteren nog: 'Naar het schijnt hou jij je sterker dan je medemensen.' Dat is helemaal waar! Ten eerste omdat ik ervoor sta en het zie zitten. ( allee omdat ge niet anders kan natuurlijk en vooral omdat ik al altijd alles positief gezien heb) Maar vooral ook omdat je helemaal niet wilt dat de anderen pijn hebben voor jou. 

Ik heb veel gezegd: ' We gaan nie blèten hé! Of nu één keer en dan is het gedaan. Want alles komt goed!' En ja hoor, alles komt vaneigens goed!